Ucząc Się Od Łodzi 2: Bałuty. Wystawa 2025 Włókiennicza 11 W Łodzi

W sercu Łodzi, w zabytkowej Kamienicy Hilarego Majewskiego przy ulicy Włókienniczej 11, prezentowana jest druga odsłona wyjątkowego projektu „Ucząc się od Łodzi”. Tym razem kuratorskie spojrzenie skupia się na Bałutach — miejscu o bogatej, złożonej historii, charakterystycznej strukturze społecznej i niepowtarzalnym klimacie.

Od 10 lipca do 14 września 2025 roku odwiedzający mają okazję bezpłatnie zanurzyć się w ekspozycji, która łączy sztukę współczesną z narracją muzealną, duchowość z architekturą, lokalną tożsamość z uniwersalnymi pytaniami o pamięć i istnienie.

Autorzy i autorki — wśród nich: Łukasz z Bałut, Aleksandra Dąbrowska, Maria Drozd, Monika Gałaj, Kalina Kazimierczak, Jan Markiewicz, Bartosz Nowicki, Maciej Rawluk, Wojciech Stachura i Kacper Zaorski-Sikora — poprzez swoje prace oddają głos dzielnicy, wydobywając jej rytmy, kontrasty i symbole. Kuratorką wystawy jest Karolina Karolak, której udało się połączyć artystyczną refleksję z dokumentacją miejskiej przeszłości.

Wystawa Ucząc się od Łodzi 2 Bałuty 2025. Foto Krzysztof Sadłowski, 15.07.2025.

Sale wystawowe.

Każda z czterech sal wystawy „Ucząc się od Łodzi 2: Bałuty” zaprasza zwiedzających do odrębnego świata — pełnego historii, duchowości, estetyki oraz refleksji. Starannie zaaranżowane przestrzenie kamienicy przy ulicy Włókienniczej 11 tworzą wielowymiarową narrację o dzielnicy Bałuty, ukazaną przez różnorodne media, stylistyki i środki wyrazu. Każda sala jest osobnym rozdziałem tej opowieści — od dokumentalnej precyzji, przez symboliczne kompozycje, po projektowe wizje i filozoficzne pytania. To podróż przez pamięć, przestrzeń i tożsamość — zapisana na makietach, obrazach, fotografiach i tablicach informacyjnych.

Sala I – Historia miejsca.

Pierwsza sala przenosi zwiedzających w czasy Osady Bałuty i Rynku Bałuckiego. Muzealna ekspozycja opiera się na dwóch pionowych tablicach z ciemnym tłem, na których zaprezentowano:
-) archiwalne fotografie ukazujące życie codzienne, zabudowę i lokalne wydarzenia,
-) historyczne mapy ilustrujące rozwój urbanistyczny obszaru,
-) teksty opisujące kulturę, przemiany rynku oraz dzieje społeczności. Tło ekspozycji dopełnia artefakt archeologiczny, podkreślający głębię historyczną. Całość została zaaranżowana z dbałością o detale – stanowi wyraz troski o dziedzictwo regionalne i lokalną tożsamość.

Treść postu polecana Włóczka mikro kryminał prod. 2019

Sala II – Duchowość i symbolika.

W drugiej sali wystawa przybiera wymiar niemal mistyczny. Centralnym punktem jest siedząca postać z aureolą wokół głowy, otoczona czerwonymi murami i oświetlona od dołu, co nadaje jej sakralny charakter. Na bocznych panelach umieszczono symbole pokoju i architektury — gołębie oraz dekoracyjne motywy miejskie. Tłem całej kompozycji jest różowy piec kaflowy ozdobiony wzorami. To zaskakujące zestawienie – duchowość przenikająca miejską codzienność, z nutą nostalgii i ironii – zachęca do refleksji nad znaczeniami ukrytymi w przestrzeni.

Sala III – Przestrzeń i projektowanie.

Trzecia sala to eleganckie wnętrze poświęcone architekturze i urbanistyce. Na białych cokołach ustawiono pięć makiet budynków reprezentujących różne style i koncepcje przestrzenne. Za nimi zaprezentowano pięć dużych fotografii – scen miejskich i obiektów – umieszczonych na stojakach. Drewniane panele na ścianach, duże okna oraz wzorzysta podłoga tworzą harmonijną scenerię, w której architektoniczne detale nabierają wyrazistości. To przestrzeń, w której myśl projektowa spotyka się z estetyką wystawienniczą.

Sala IV – Refleksja i eksperyment.

Czwarta, ostatnia sala ukazuje różnorodność mediów, tematów i stylistyk. Po lewej stronie uwagę przykuwa obraz z twarzami i czerwonym hasłem „istnieć naprawdę to dopiero byłby KAWAT.” – prowokacja filozoficzna, która może budzić pytania o autentyczność istnienia. Na czarnej tablicy w centrum zawieszono trzy prace: obraz budynku, kompozycję z okręgiem oraz kolorowy kolaż z kwadratów. Po prawej stronie prezentowany jest tajemniczy wizerunek postaci w kapturze, otoczonej niebieską poświatą. Struktura prezentacji przypomina układ naukowy — od metodologii po wnioski — a obecność diagramów sugeruje połączenie sztuki z analizą i myśleniem systemowym. To interdyscyplinarna przestrzeń eksperymentu, w której sztuka spotyka naukę i introspekcję.