Publiczna licytacja furmanek parokonnych na potrzeby stanu wojennego z 1864

Magistrat Miasta Łodzi ogłosił w prasie miejscowej, iż dnia 08.02.1864 roku o godzinie 10 rano odbędzie się w jego siedzibie publiczna licytacja „in minus” na dostawę dwóch furmanek ¹ parokonnych dziennie przez czas trwania stanu wojennego. Cenę wywoławczą ustalono na 2 ruble 25 kopiejek za furmankę na dobę. Osoby zainteresowane, a nie posiadają odpowiedniego majątku nieruchomego, zobowiązane były złożyć wadium w wysokości 100 rubli. Warunki licytacji dostępne były do wglądu codziennie w kancelarii magistratu w godzinach urzędowych.

Pełna treść ogłoszenia.

Magistrat Miasta Łodzi.

Podaje do publicznej wiadomości, iż stosownie do Uchwały Rady Miejskiej w dniu (27 Stycznia) 8 Lutego r.b. o godzinie 10-tej z rana, odbywać się będzie w Biórze Magistratu tutejszego głośna in minus licytacya, na dostawę każdodziennie przez czas trwania stanu wojennego dwóch furmanek parokonnych.
Licytacya rozpocznie się za każdą furmankę na dobę od summy Rs. 2 kop. 25.
Chęć podjęcia się dostawy podwód mający, obowiązany złożyć na vadium w gotowiźnie Rs. 100, jeżeli nie posiada nieruchomego i odpowiedniego majątku.
Warunki przedlicytacyjne są do przejrzenia codziennie w godzinach biórowych w Kancellaryi Magistratu.
w Łodzi d. (17) 29 Stycznia 1864 r.
Prezydent: A. Rosicki.
Sekretarz: Bednarzewski.

Źródło: Łódzkie Ogłoszenia – Lodzer Anzeiger, 03.02.l864, nr 10. Lokalizacja, Dostępność i Zbiory: Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. J. Piłsudskiego w Łodzi; Regionalia Ziemi Łódzkiej. Domena publiczna.

Słownik.

1. Furmanka będąca tradycyjnym, prostym wozem konnym, używanym dawniej głównie na wsi do transportu ludzi, towarów lub płodów rolnych. Najczęściej była to drewniana platforma na dwóch lub czterech kołach, ciągnięta przez konia lub konie; i była powszechnym środkiem transportu przed upowszechnieniem się samochodów i traktorów. Charakterystycznymi cechami furmanki są: drewniana konstrukcja, często z metalowymi obręczami na kołach; brak amortyzacji co powodowało, że jazda była dość twarda; roste siedzenie dla woźnicy lub furmana, czasem bez żadnego oparcia; używana do prac rolnych, przewozu siana, zboża, drewna, a także ludzi. Współczesnie furmanki są rzadkością, ale czasem można je spotkać w celach turystycznych np. przejażdżki w górach, folklorystycznych albo w gospodarstwach tradycyjnych – źródło: internet. ↩︎

Views: 24